บนทางเดิน ที่เหงา ด้วยเศร้าลึก
ความรู้สึก ก่อนเก่า เข้าหลอกหลอน
ชีวิตคน ทั้งหลาย คล้ายละคร
มีสุขซ่อน มีเศร้าตรม ขมขื่นใจ
พระพรหมท่าน เขียนบท กำหนดคิด
ด้ายศักดิ์สิทธิ์ ยึดมั่น ไม่หวั่นไหว
แม้นเป็นคู่ เคียงแล้ว ไม่แคล้วไป
แต่ถ้าไม่ ใกล้ก็ห่าง ต้องร้างลา
หัวใจเรา ผูกด้าย สายใยรัก
ด้วยตระหนัก ว่าใช่ หวนให้หา
เฝ้าถนอม ใจฝัน วันวิวาห์
ด้วยฤทธิ์กล้า แห่งรัก จักมั่นคง
มิได้มี สิ่งใด ให้ไหวหวั่น
เพราะผูกพัน ด้วยใจ ใช่ลุ่มหลง
ถนอมรัก สุขชื่น ให้ยืนยง
ใกล้วันส่ง กายใจ ได้ชิดเชย
แต่พระพรหม ยอกย้อน ซ้อนกลให้
เด็ดเส้นด้าย ขาดตก โอ้อกเอ๋ย
เหลือเพียงกาย ที่ร้างใจ เหมือนไม่เคย
พระพรหมเอ๋ย ท่านใย ไร้เมตตา
แม้นไม่ใช่ ใยท่าน มามั่นหมาย
แม้นไม่ใช่ ใยปล่อยให้ เสน่หา
แม้นไม่ใช่ ใยปล่อยนาน ผ่านเวลา
รู้ไหมว่า คนคนหนึ่ง เกือบถึงตาย.
