← ประมวลภาพ 19 พฤษภาเลือด (เก็บตก)
ปากคำ ‘เรื่องที่คุณต้องอ่าน’: ห่ากระสุนในเขตอภัยทาน ความตายหลังยอมแพ้ และศพที่ถูกลากขึ้นรถทหาร (ตอนที่ 2) →
ปากคำ ‘เรื่องที่คุณต้องอ่าน’: ห่ากระสุนในเขตอภัยทาน ความตายหลังยอมแพ้ และศพที่ถูกลากขึ้นรถทหาร (ตอนที่ 1)
พฤษภาคม 22, 2010 โดย Niwat Puttaprasart 2 ความเห็น
22:59
หากตัวเลขผู้เสียชีวิตในปฏิบัติการ ‘กระชับพื้นที่’ 19 พ.ค. ที่รายงานโดยศูนย์เอราวัณเมื่อวันที่ 20 พ.ค.มี 13 ราย คุณเชื่อหรือไม่ 50% ของผู้เสียชีวิตนี้ถูกฆ่าในวัด และคุณเชื่อหรือไม่ ในจำนวนนี้เป็นหน่วยพยาบาลถึงครึ่งหนึ่งซึ่งถูกฆ่าในขณะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
แกนนำ นปช.ประกาศขอมอบตัวและให้ประชาชนกลับบ้านตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ของวันที่ 19 พ.ค.เพราะทหารเริ่มล้อมเข้ามาใกล้มากขึ้นขณะที่ความสูญเสียชีวิตไร้วี่แววสิ้นสุด แต่หลังจากนั้นเหตุการณ์กลับวุ่นวายโกลาหล มีเสียงระเบิด เสียงปืน ทำให้ประชาชนกระเจิดกระเจิงหลบเข้าสถานที่ต่างๆ ขณะที่บางส่วนที่ทยอยเดินทางออกก่อนหน้านั้นสามารถไปลงทะเบียนยังเต๊นท์ของเจ้าหน้าที่ทหาร และเต็นท์ของกระทรวงมหาดไทยได้ พวกเขาสามารถขึ้นรถบริการไปส่งยังสถานีขนส่งหมอชิต และสถานทีรถไฟบางซื่อ แต่ก็เพียงหลักไม่กี่ร้อยคน หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเดินออกมาอีก เจ้าหน้าที่บางคนที่เต็นท์บอกว่า “พวกผู้ชุมนุมไม่ยอมออกมา”
กระทั่งในช่วงค่ำจึงมีรายงานข่าวว่า มีผู้คนที่ติดอยู่ในวัดปทุมวนารามจำนวนมากไม่ต่ำว่าสองพันคน รวมทั้งอยู่ที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติอีก รวมแล้วหลายพัน โชคดีที่มีผู้สื่อข่าวต่างชาติติดอยู่ที่นั่นด้วย 4-5 ชีวิต และผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ไทยฉบับหนึ่งอีก 1 ชีวิต ชะตากรรมเลวร้ายซ้ำซ้อนของพวกเขาจึงถูกบอกเล่า ไม่เงียบหาย หรือถูกมองว่าเป็นข่าวลือใส่ร้ายรัฐบาลของหมู่เสื้อแดง
เขตของวัดปทุมวนารามถูกประกาศโดยหลายหน่วยงานก่อนหน้านี้ว่าเป็นเขตอภัยทาน มีป้าย “เขตอภัยทาน” ตัวใหญ่ติดไว้ด้านหน้าวัดอย่างชัดเจน เราต่างโล่งอกว่าพวกเขาจะปลอดภัยในเบื้องต้น แล้วค่อยคิดหาทางช่วยเหลือในวันรุ่งขึ้น แต่ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ผู้คนเข้าใจ
“เขตอภัยทาน” ไม่ใช่ที่ที่จะได้รับการละเว้น
คนบ้านนอกคอกนา ผู้หญิง คนแก่ จำนวนมากที่ไร้อาวุธ ไม่ใช่ผู้ที่จะได้รับการละเว้น
หน่วยพยาบาล หน่วยกู้ชีพที่ทำงานเชิงมนุษยธรรม ไม่ใช่ผู้ที่จะได้รับการละเว้น
ความพ่ายแพ้ทางการเมืองยังไม่ทำให้พวกเขายับเยินเพียงพอ หลายคนถูกซ้ำเติมให้พ่ายแพ้แก่ชีวิตด้วย แม้ ณ นาทีที่ประกาศยอมแพ้แล้ว
แอนดริว บันคอมบ์ นักข่าว นสพ.ดิ อินดีเพ็นเด้นท์อยู่ที่นั่นและได้รับบาดเจ็บถูกยิงที่ขา เขียนเล่าเรื่องราวว่า “ระบุไม่ได้จริงๆ ว่ากระสุนที่โดนขาผมนั้นยิงมาจากตรงไหน และไม่สามารถตอบได้ว่า ทหารยิงกราดไปทั่วอย่างไร้บันยะบันยังด้วยเหตุผลอันใด ลูกปืนที่กราดเข้ามานั้นยิงจากสไนเปอร์หรือพลทหารธรรมดา? ที่ค่อนข้างแน่ใจทีเดียวก็คือว่า กระสุนมาจากฝั่งทหารคงไม่สามารถตอบได้ว่าใครเป็นคนสั่งให้ทหารยิงไม่เลือกหน้า ทั้งๆ ที่อยู่ในระยะใกล้ผู้คนจำนวนมาก ผู้คนซึ่งเกือบทั้งหมดไม่พกอาวุธ ไม่ได้ทำตัวเป็นอันตราย และได้ออกจากพื้นที่ชุมนุมตามคำขอของทางการแล้ว หากพวกเขามีโอกาสที่จะออกจากตรงนี้ไปได้อย่างปลอดภัย ก็ทำอย่างนั้นไปแล้ว ทุกคนทราบดีว่า นี่เป็นจุดจบของการต่อสู้ อย่างน้อยก็เป็นจุดจบของขั้นตอนนี้ของการต่อสู้ บรรดาผู้นำระดับสูงสุด ต้องตอบคำถามสำคัญเร่งด่วนหลายประการทีเดียวในกรณีนี้”
“ที่ตลกร้ายก็คือว่า โรงพยาบาลตำรวจตั้งอยู่ใกล้ประตูทางเข้าวัดเพียงนิดเดียวเท่านั้นเป็นโรงพยาบาลที่ว่ากันว่า เจ้าหน้าที่เตรียมพร้อมสำหรับปฏิบัติการยามเกิดเหตุเช่นนี้มานานเป็นเดือนแล้ว ไม่มีใครกล้าหามผู้บาดเจ็บข้ามถนนไปส่งโรงพยาบาลเพราะถนนได้กลายเป็นสนามยิงปืนไปแล้ว”
สตีฟ ทิคเนอร์ ช่างภาพชาวออสเตรเลีย บอกว่าเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมาเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งโดนยิงจากทหารแค่ไม่กี่เมตรจากวัด
“ผมเห็นกระสุนพุ่งทะลุร่างคนนั้นออกมาจากหน้าอกและคนนั้นก็ล้มลง” ทิคเนอร์กล่าวและว่า เมื่อเขาและพระพยายามจะเข้าไปช่วย พวกเขาก็ถูกยิงใส่
“เก่ง” เป็นหน่วยกู้ชีพอาสาที่อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน เขาเป็นแนวหน้าผู้กล้าหาญ คอยฝ่าดงกระสุนเพื่อไปดึงเอาศพ หรือคนเจ็บหนักที่ล้มคว่ำห่างไปไม่กี่สิบเมตรกลับเข้ามา เขาอยู่กับความตาย (ของคนอื่น,คนข้างๆ) และการเสี่ยงตาย(ของตัวเอง) มาตั้งแต่สายวันนั้น
